askapuska blog

Bu yazıyı yazmak için kafamda çok kurguladım nasıl anlatayım falan diye ama çıkamadım işin içinden, sanırım benden bir ahmet altan olmayacak olmasın da zaten neyse esasında bu bir giriş yazısı olmalı ama bu tarz şeyleri pek beceremem bana kendini anlat deseler saniyesinde vereceğim cevap "nasıl yani" olur. Yazıda başımdan geçen olayı anlatırken belki beni biraz tanırsınız ya da tanımazsınız hoşunuza giderse bakarsınız ilerde takip edersiniz o zaman yavaş yavaş "he bu da böyle bir manyakmış" dersiniz orası size kalmış.

Hayatımda tatil yöresi olarak hep tek yer bildim çünkü kendimi bildim bileli her yazımın 2 ayını orada geçirdim. Annemin doğup büyüdüğü halen teyzemle dayımın yaşadığı yer Gökçeada. Hikayenin baş kahramanlarından biri dayım. Dayımın benim hayatımdaki yeri Babamla Beşiktaş arasında bir yerdir. Beni babam Beşiktaşlı yaptıysa da daha sonra bu hamuru yoğuran kişi hep dayım olmuştur. Dayım gençliğinde bursada bulunmuş amatör futbolculuk yapmış yaşı belli bi seviyeye gelince de amatör maçlarda hakemlik yapmaya devam etmiş. Bir çok şilti madalyası falan var. Madalyası niye varsa sanırsın kore'de savaşmış. 

Bundan 10 sene önce yine bi yaz günü kapının önünde otururken bir belediye arabası kapının önünde durdu şöförün yanında oturan adam "bülent abi hazırmısın" dedi dayım da haydi diyerek arabaya bindi sonra da eliyle gelin işareti yaptı. Ne olduğunu pek anlamasam da sorumun cevabını hemen aldım. Şöförün yanındaki adam takımların adlarını söylüyor maçın final maçı olduğundan dayımın onları kırmadığı için minnettar olduğunu falan söylüyordu geçmiş gün tabi herşeyi net hatırlamıyorum ama arabanın içinde o anki havamı hiç unutamam, bi an kendimi fifa organizasyonunda birazdan camp nouya final maçına çıkacak hakem triosundan biri gibi hissediyordum ama bu hayalim anca toprak sahaya gelene kadar sürdü. Arabadan inince ben hemen arkadaşlarımı görmüş onların yanına kale arkasına geçmiştim. Sahada tribün falan yoktu zaten saha bir okula aitti. Maçın ilk yarısı 30 dakika oynandı herşey normal gidiyordu oyuncular deli danalar gibi koşuyor her topa vuruluşta kocaman bir toz bulutu havaya doğru yükseliyordu, sahada teknikten çok kondisyon konuşuyordu ikili mücadeleler de illa birileri yerlerde sürünüyordu biz de o yaştaki fırlamalıkla herkese laf atıyorduk. 

Esas ipin koptuğu sahneler ikinci yarının 20. dakikasında yaşanacaktı orta hakem dayım 25. dakikada maçı bitireceğini açıkladı! yenik olan takım haliyle noluyor falan dese de dayımın haklı bir sebebi vardı hava kararıyordu ve etrafta bırakın ışıklandırmayı tek bir sokak lambası bile yoktu araba farlarından ışıklandırma olmayacağına göre dayım söylediği dakika da maçı bitirdi ve ortalık o anda karıştı.

Kimse dayımın üstüne yürümüyordu ama sözlü sataşmalar sürekli artıyordu işte o anda bir cengaver olarak ben 10-15 kişiye dönerek "kesin lan" diye haykırmamla uçan yumruğu sağ yanağımda hissetmem bir oldu. Ben daha ne oluyor demeden kendimi 15 kişinin arasında kavga da bulmuştum gözümü kapamış herkese yumruk sallıyordum en son bir belediye çalışanının beni arabaya soktuğunu hatırlıyorum. Hasar fazla değildi üst dudağım patlamış başımda da hafif bi şişlik vardı çünkü ben gözümü kapadığım sırada maçı galip bitiren takımın oyuncuları kavgaya bizim saflarımızda katılmış, ben bunu sonradan öğrendim belki de bu yazının başlığı "beni linçten kim kurtardı" olmalıydı.

Bu hikaye şimdi bana ve okuyanlara çok komik görünse de benim hayatımda birisini korumak için gözümü kapayarak girdiğim ilk kavgaydı ya da dayak yemek girişimi. İşin trajikomik yani çoğu futbol maçında sözlü olarak baya haşır neşir olduğum hakemler bir hakemi korumak için kavgaya girdiğimi bilseler bana madalya takarlarmı? (bitmedi bu kore sevdası)

Bu olaydan insan tahlili yapmak çok zordur doğru ama o anda dayımın bana ettiği laflardan biri gelmişti aklıma "beşiktaşlı olacaksan geri durmayacaksın" asla duramıyorum...

oneblood