askapuska blog

Aslında yolda yaklaşırken bize hoşgeldin diyen kara bulutlar hafiften sinyalini veriyordu başımıza geleceklerin.. Yola çıkmadan üzerimize bişey de almamıştık, malum bahar havası.. Beklediğimiz gibi karşılamayacaktı bizi o hava, bilemezdik .. Şehre doğru bozuk yollar günü özetlercesine sallıyordu otobüsü..
Büyük An yaklaştıkça strese giren vücutlar belli oluyordu içerde de.. Şehire girişle beraber gerilen suratlar, ağızdan beste söylese de olayın bilincini aynen yansıtıyordu karşısındakine.. Gerginlik hat safhadaydı, 3 puan şarttı..
Ama maç saatini beklerken yenen simitlerin yarısı kadar güzel olmadı maç o gün, tribünler de izledikleri futbola benzemişlerdi... Böyle bir yağmur dünyada yoktu, yağmamıştı kafasına kimsenin.. Böyle bir oyun da yoktu, iki takım da orda olmamalıydı sanki..
90 Dakika geçmiş, Büyük An gelmişti belkide, genele göre ufak, gelene göre koca kalabalık için.. O 90 dakika yavaş yavaş, Siyah Beyazlıların güzel hayallerini yiyip bitirmiş, kötü futbol üzeri aralıksız yağan yağmurla beraber, maçın sonuna doğru tamamen yerle bir etmişti..
Kırmızılı beyazlı takımın taraftarları, Cinsel tercihler ile alakalı küfürler etmeye başladıklarında top Ricardinho'nun ayağına yeni ulaşıyordu.. Umutsuz, sırılsıklam olmuş o siyah beyazlılar, tamamıyla dolu stadyum tarafından koro halinde söylenen "..ne Beşiktaş Olamazsın Şampiyon" tezahüratı altında, saniyeler sonra gerçekleşecek mucizeden habersiz, tellerin ardından sinirli gözlerle, bu sezon da ölmeden önceki son saniyelerini yaşıyorlardı..
90'ı iki geçe, İbrahim Akın'ın plasesi, o günün en anlamlı kapağı oluyor, tüm aşıklara, ellerde bayraklarla dolmabahçeden semte, şampiyonluk şarkıları ile yürüdükleri o güzel yılları anımsatıp, yeniden umutla kabaran hayalleri, güneşli günlerle süslemeye başlıyordu..

O gün, Takvim 29 Nisan 2007'yi Gösteriyordu,
ve Beşiktaş Şampiyonluğa Koşuyordu..